A escritora Arundhati Roy, tal vez a voz internacional progresista máis recoñecida da India e figura indispensable da oposición ao modelo neoliberal e imperial no mundo, considerou que o movemento Occupy Wall Street rescatou o «dereito a soñar» nos Estados Unidos e creou un aliado inesperado para as loitas sociais pola xustiza ao redor do mundo.
«O que vostedes lograron desde o 17 de setembro, cando iniciou o movemento Ocupa en Estados Unidos, é introducir nova imaxinación, un novo idioma político, ao corazón do imperio», declarou nun foro de estudantes aliados con Ocupa Wall Street en Nova York esta semana.
«Vostedes han reintroducido o dereito a soñar nun sistema que intentou converter a todos en zombies hipnotizados con facer equivalente o consumismo coa felicidade e a realización», declarou.
Nun acto da chamada Universidade do Pobo, proxecto de estudantes na Universidade de Nova York como parte do movemento Ocupa, Roy recordou que hai ocupacións estadunidenses en Iraq e Afganistán, mentres as súas aeronaves non tripuladas matan civís en Pakistán, e que miles de tropas e escuadrones da muerteestadunidenses trasládanse a África, mentres continúa a ameaza dunha guerra contra Irán.
«Desde a Gran Depresión, a manufactura de armas e a exportación da guerra foron xeitos craves en que Estados Unidos estimulou a súa economía», afirmou.
Todas esas guerras, con millóns de vidas apagadas, foron executadas para “asegurar elamerican way of life“.
“Hoxe sabemos que o american way of life -modelo ao que se supón que debería aspirar o resto do mundo- resultou en que 400 persoas sexan donas da riqueza da metade da poboación de Estados Unidos”, afirmou.
Agregou que tamén é o que levou a que miles de persoas sexan expulsadas dos seus fogares e empregos, mentres o goberno estadunidense rescata bancos e empresas.
Indicou que o seu propio país, India, «adora a política económica estadunidense» e, xa que logo, logo de 20 anos de economía de libre mercado, os 100 máis ricos son donos de bens cun valor dunha cuarta parte do PIB, mentres 80 por cento do pobo vive cun ingreso menor de 50 centavos estadunidenses ao día; uns 250 mil granjeros, ante a situación, suicidáronse.
«Chamamos a isto progreso e agora considerámosnos/considerámonos un superpoder. Como vostedes, estamos ben cualificados: temos bombas nucleares e unha desigualdade obscena.»
Pero, subliñou, o que hoxe se ve ao redor do mundo é a xente dicindo xa abonda a todo iso. «O movemento Ocupa sumouse a miles doutros movementos de resistencia por todo o mundo, onde os máis pobres póñense de pé e deteñen ás empresas máis ricas».
Roy afirmou que para os participantes nestes movementos de resistencia noutras partes do mundo, «poucos de nós soñamos que os veriamos a vostedes, o pobo de Estados Unidos, do noso lado, tratando de facer isto no corazón do imperio. Non sé como comunicar a enormidad do que isto significa».
Afirmou que o obxectivo común destas loitas é poñer un alto a «este sistema que manufactura desigualdade», e entre as demandas claras deberían estar o límite ao que unha empresa pode controlar entre diversos sectores económicos, que todos os recursos naturais e a infraestructura esencial dun país non poden ser privatizados e que todos deben ter dereito a vivenda, educación e servizos de saúde.
“Esta loita espertou de novo nosa imaxinación. Nalgún momento no camiño o capitalismo reduciu a idea de xustiza a só significar ‘dereitos humanos’, e a idea de soñar igualdade volveuse blasfemia. Non estamos loitando para reformar un sistema que necesita ser substituído.”
No intercambio con estudantes logo da súa presentación, preguntóuselle a súa opinión sobre o uso ou non da violencia nas loitas sociais.
«A non violencia é unha estratexia de resistencia cando existe unha audiencia que simpatiza con ese movemento (…) como aquí; vostedes teñen unha audiencia, viven sobre a televisión». Pero, continuou, si uno está no bosque nunha esquina retirada de India ou algo parecido, «onde a xente ten demasiada fame como para facer unha folga de fame» e non hai unha audiencia, «as armas tamén son unha opción como táctica de resistencia».
Un estudante universitario de 20 anos pediu consellos sobre que facer coa compracencia de tantos dos seus compañeiros ante a situación neste país e o resto do mundo.
Roy contestou que «a xente que está suficientemente cómoda como para ser complaciente non estará na vanguardia da revolución, pero non poderá estar tan cómoda por moito tempo máis. Por agora, hai que deixalos observar».
A choiva obrigou aos organizadores a trasladar este acto inicialmente programado para Washington Square. A famosa igrexa Judson, ao carón desa praza, ofreceulles refuxio para o foro. Un dos mozos organizadores do acto estaba no medio da praza, cunha pancarta e un paraguas, para informar aos asistentes que pasasen ao templo.
O foro tamén interesara a catro camionetas cheas de policías e tres patrullas que estaban estacionadas no centro do parque. Ao preguntarlle ao novo si el era tan perigoso como para ameritar tal presenza oficial, respondeu que si, informando que había uns 50 axentes en espera. «Pero hanme subestimado», chanceou.
Ao parecer, Roy e uns cantos estudantes son unha ameaza potencial á orde pública.
(Tomado da Xornada)
